Ιχνηλάτης Ονείρων

«Καμιά φορά είναι καλοκαίρι/ κι έχω ήλιους να κοιτώ και θάλασσες…» Ψάχνω στο λεξικό. Δεν βρίσκω άκρη στις ερμηνείες. Χρόνος, διακοπές, φτώχεια, πετρέλαιο, χρήμα, στατιστικές εναλλάσσονται. Καταιγίδες ανοιξιάτικες. Το «υγρόν πυρ» έβαλε φωτιές στις τσέπες, στις αγορές , στα όνειρα. Ο πανικός ελλοχεύει, καθώς αδυνατούμε να προσφέρουμε εναλλακτικές λύσεις, δέσμιοι της αλόγιστης ουτοπίας. Ο χρόνος σε συνάρτηση με το χρήμα, καταντούν αρρωστημένο δόγμα. Ο χρονοαποταμιευτήρας της καθημερινότητας γεμίζει με τον κλεμμένο χρόνο των παιδιών, των φίλων, των αγαπημένων προσώπων. Όσα κι αν είναι τα αγαθά που κατέχουμε, τα κινητά και τα ακίνητα, όσες κάρτες κι αν στριμώχνονται στο πορτοφόλι  για  να μας δώσουν την παγιδευτική ευκαιρία της συμμετοχής σε έναν πλαστικό και πλαστά πλούσιο κόσμο, κατά βάθος είμαστε φτωχοί. Πιο σωστά νεόπτωχοι. Γιατί οι παλαιότεροι είχαν την «πολυτέλεια» να μοιράζονται το στεναγμό τους. Εμείς μοναχικοί καβαλάρηδες ενός άπιαστου χρόνου που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο «ελε